Roots Reggae

Winston Jarrett & The Righteous Flames

Hoewel ik al vanaf mijn 15^de voornamelijk reggae luister heb ik me pas twee jaar terug goed verdiept in Winston Jarrett. Waarom? Op e-bay werd er goed op geboden en zijn LP hoezen (van het werk met Shabazz) zijn puur. Dan is het overigens nog altijd afwachten wat je krijgt. Toen de LP Man of the Ghetto op mijn deurmat arriveerde en ik die draaide was ik gelijk verkocht. Eigenlijk vrij dom dat ik zo laat was met mijn interesse in deze man, want de cd met zijn Rite sounds werk had ik al en die zou me al moeten overtuigen. Mijn conclusie, Winston Jarrett hoort thuis tussen de grootste reggaesterren. Lees hieronder hoe ik tot deze conclusie gekomen ben.

Winston Jarrett is geboren op 1944 in Saint Ann Jamaica. Eind jaren 40’ verhuist zijn familie naar Jonestown in Trenchtown Kingston. Daar groeit hij op met en maakt de ontwikkeling mee van de muziek die wij nu als reggae kennen. De scène in Kingston bestaat dan uit talloze groepen en er is veel talent aanwezig. Ook Winston wordt ontdekt. Echter voor Jamaicaanse begrippen op vrij late leeftijd. In 1965 wordt hij ontdekt door Alton Ellis. Hij is dan 22 jaar.

Alton Ellis richt midden jaren 60’ de The Flames op. Voornamelijk bestaande uit Leslie Ellis, David Gordon en natuurlijk Winston Jarrett. Alton Ellis zat toen bij de producer Duke Reid. Songs en klassiekers zoals ‘Cry Tough’, ‘Dance Crasher’, ‘Ooh Wee Baby’, ‘The Preacher’, 'Why Birds Follow The Spring', ‘Solid Foundation’ en ‘Girl I Have Got A Date’ worden opgenomen. Ook neemt hij songs onder zijn eigen naam op. Eén van zijn eerste solo opnames zijn ‘Stick by me’ (op Treasure Isle) 'Ease Me Up Officer' en ‘Gimmie some kind of Sign’ dat op het WIRL label verschijnt en geproduceerd is door Prince Buster. Er schijnen nog 5 nummers met Buster opgenomen te zijn. Echter ik heb ze nooit gezien (wat overigens niets zegt alleen dat ik niet goed gezocht heb en dat ze niet heel makkelijk te verkrijgen zijn).

The Flames en Alton stappen in 1968 over naar producer Clement Dodd. Wanneer Alton Ellis in 1969 naar Engeland vertrekt noemen ze zichzelf The Righteous Flames. Het eerste nummer onder die naam is 'I've Got The Music In My Bones’. Lee Perry zit achter de knoppen bij het nummer ‘Mini Dress’. Ze nemen daarna ook in Studio One nummers op zoals ‘Ease Up’ en ‘You Don't know’. Onder de naam Righteous Holmes komt ‘I Was Born To Be Loved’ uit. Voor Dodd brengt hij ook songs onder zijn eigen naam uit ‘Can You Feel It’, ‘Poor Me Israelites’, ‘Just Can't Satisfy’, ‘Fear not/Dread Not’ en ‘Peck Up A Pagan’. Andere goede songs zijn 'Up Park Camp' (is later gecoverd door John Holt) en 'Fear Not The Almighty Dread'. Met Enid Cumberland en Larry Marshall vormt hij een tijdje de Freedom Singers. Dit trio brengt singels voort als ‘Lovers Train’, 'Hide Away', 'Everything Crash' en 'Easy Come Easy Go' op. De compilaties Rise Up en deels disc 1 van Survival Is the Game laten een goed beeld zijn van deze voorgaande besproken periode horen.

De creatieve periode van de jaren 60-tig wordt opgevolgd door een net zo creatieve periode begin jaren 70-tig. Echter de producers geven hem en zijn Righteous Flames steeds verschillende namen. Waarschijnlijk om geen problemen over naamgeving met Dodd en/of Alton Ellis te krijgen. Het begint met de singel ‘Ease Me Up Officer’ van Duke Reid hier wordt de groep de Soul Ofrous genoemd. Lee Perry noemt ze de Hurricanes met songs als ‘One Heart’, ‘Te walking street’, ‘Isnt it Wrong’, ‘You can Run’ en ‘You have got to be mine’. Joe Gibbs noemt ze de Crashers met ‘Hurry Come up’ en vermoedelijk zitten de Crashers ook achter de song ‘Music I Fight’. T-Man and the T-Bones worden ze genoemd door Sidney Bucknor wanneer de klassieker ‘True born africa’ wordt uitgebracht en Family Man noemt ze Adam and Eve met het toepasselijke bijbehorend nummer ‘Solid as a Rock’. De Flames noemt Perry ze op het nummer ‘Zion’ waar je eigenlijk Danny Clarke meer op hoort dan de stem van Winston Jarrett.

Begin jaren 70’ vertelt Mr. Pottinger (wist niet dat er ook een mr. was) dat hij de groep Winston Jarrett & The Righteous Flames moet noemen omdat Winston al het werk doet. Sonia Pottinger noemt ze wel de Righteous Flames met het nummer ‘Run to the Rock’ op High Note uit 1971. ‘Love & Emotion’ geproduceerd door Perry verschijnt op het label Morgan’s. Op Morgan’s verschijnt ook een versie van deze song genaamd ‘Drums of Passion’ met een sterke b kant. Rupie Edwards produceert de song ‘Half past nine’. Welke op het opportunity label verschijnt. Onder de naam Rightheous flames verschijnen in deze periode singels als ‘I Was Born To Love’ met Jah loyd, ‘Writing On The Wall’ the Buzza Record Shack en het door Pete Weston geproduceerde ‘Revolution For The Chinaman’. ‘Rock Of Gibraltar’ komt uit op Atra en is geproduceerd door Aston Barrett en begeleid door de Upsetters.

Bij de tot nu toe beschreven nummers zitten songs tussen die qua stemgeluid niet van Winston Jarrett afkomstig lijken. Hij gebruikt zijn stem tot aan 1974 zeer verschillend. Tegen 1974/1975 krijgt hij een beetje een eigen herkenbaar stemgeluid. Op zijn eigen Atra label verschijnt in 1974 het nummer ‘No time to waste’ aka ‘Mad Mad World’. De b-kant heeft een dub die beter is dan die van ‘Crying in the Gettho’ op het label Rite Sounds. Dit zijn namelijk dezelfde ritmes. Het ritme stamt dus al uit 1974. De tekst van ‘Crying in de Ghetto is echter weer beter dan ‘No time to waste’. Op het Humble label verschijnt verder ‘Feel So Good’ en met Jah Loyd als producer maakt hij ‘This Yah Corner’.

In 1974 verschijnt zijn eerste LP. Hoewel, hij de helft moet delen met Horance Andy. De LP Heet Horace Andy Winston Jarrett & the Wailers The Kingston Rock op RCA (later uitgebracht op Atra met de naam, Earth must be hell). Over Horace Andy ga ik niets zeggen (die komt later aan bod) maar de Winston Jarrett levert een goede bijdrage door songs als ‘True born Arfrican’, ‘Country Women’ en de magnifieke ‘Let the music play’ in te brengen. In 1975 verschijnen een aantal singels van deze LP. De beste singel van het label Coporative sounds is die waar ‘Earth must be Hell’ op kant 1 staat en ‘Let the Music Play’ op de kant twee. Dan heb je de twee beste nummers van deze LP. ‘Slaving in Babylon’ een song ook geproduceerd door Barrett heeft de LP niet gehaald maar verschijnt wel op Coporative sounds als 7’’. Overigens de dub van de LP The Kingston Rock is Tribute To Carly Barrett op Atra.

In 1975 verschijnt ‘Trod On Natty’ op Pressure Disk gevolgd door o.a. ‘You’re a traitor’ op Wild Flower, ‘Live and Learn’ op Fire Side door ‘Trust No Shadow’ op Pressure Disk en ‘Never give up the fight’ weer op Hot Disk. De laatste drie genoemde zijn uit 1976. Wat op valt is dat een song als ‘Trod On Natty’ een voorbode is van de stijl die hij verder uitontwikkelt met de producer Shabazz. De song ‘Live and Learn’ gaat meer de richting op die hij met ‘No time to waste’ ingeslagen is en iets later op het Rite Sound label verder doorontwikkelt.

In 1977 verschijnt zijn eerste echte debuut LP Man of the Ghetto met producer Shabazz. Hier had hij in 1975 al mee samen gewerkt op zijn LP International Rockers. Shabazz was een fan van Jarrett en wilde hem produceren. Sommige nummers op Man of the Ghetto zijn een remake van zijn periode met Dodd en the Flames. Maar alle nummers zijn goed. Uitschieters zijn ‘Born to be Loved’, ‘My Sheep’, het geweldige ‘Chucky Hark and Shark’, de klassieker ‘Sleepers’ en het magnifieke ‘ Sheriff and is Deputy’. Maar de beste song van de LP is de titelsong ‘Man of the Ghetto’. Er staan twee Marley covers op ‘Cry to me’ en ‘Kaya’. ‘Cry to me’ is tja, van weinig toegevoegde waarde. Echter de song ‘Kaya’ maakt Winston Jarrett op een unieke manier eigen. Winston Jarrett had iets speciaals met de Wailers. Hij is in dezelfde wijken opgegroeid en kent ze persoonlijk goed. De teksten op de hoezen refereren vaak (aan het succes van) Marley en hij neemt gedurende zijn hele carrière meerdere Wailers songs op.

Man of the Ghetto verschijnt op het Sonic Label. Een schitterende hoes die je een soort inkijk geeft in de jaren 70’ ghetto. De LP verschijnt eerst op een lichtblauw label van Sonic. Later wordt hij hergeperst met dezelfde stamper op een wit Sonic label.

In 1977 werkt hij ook samen met Roy Sinclair. Die zijn label Rite Sound mede op aanraden van Winston was gestart. Een geweldig kwaliteitslabel alles wat ik gehoord heb is goed. Zo ook het werk van Jarret en Sinclair. Deze verschijnen als 12’’ en 7’’ op de markt. Uiteindelijk worden deze verzameld op het label Jah live en Bleu Moon en in 1980 uitgebracht onder de naam Rite Sound Reggae story. Deze opnames zijn net zo sterk als zijn werk uit zijn Studio One tijd of het werk met Shabazz. Nummers en de dubs van ‘Spanish Town road’, ‘Crying in the Ghetto’ en ‘Humble Yourself’ zijn tijdloos en mogen niet ontbreken als je op een dready party bent, bij foreplay van een reggaeconcert of wanneer je een sound system bezoekt.

Zijn tweede LP uit 1979 Wise man is geproduceerd door Roy Cousins opgenomen in Channel One en nog steeds verkrijgbaar. Dit op het Tamoki Wambesi label. Sterke songs zijn ‘Wise man’, ‘Payaka’, ‘Rocking’ ‘Vibration’ en ‘Isen Calaore’. Het heeft een vrij moderne sound mede door het mixen van Scientis. In 1980 komt er een geweldige 12’’ uit op het Warrior Label met de uitgebreide versies van de nummers ‘Wise Man’ en ‘I Shen Calore’ ondersteund door de in vorm zijnde Scientist.

In 1980 verschijn er weer een obscure Shabazz productie dit maal op Gorgon. De opvolger van Man of the Ghetto genaamd Ranking Ghetto Style. Hij klinkt ook hetzelfde. Wat dat betreft was Wise Man een vreemd uitstapje. Ranking Ghetto Style is weer van hetzelfde hoge niveau als zijn debuut LP. Nummer om niet te vergeten zijn ‘Me Tarzan’, ‘Dread Natty Reggae Party Hondred pound of collie’ en ‘Pillow to Post’. Het beste zijn de titel track en ‘Feeling of Love’. Maar het niveau ontloopt elkaar niet veel. Goed nummer wat de LP niet haalt is ‘Love of his Majesty’ en verschijnt op het Shaflames Label. Je moet trouwens de singeltjes hebben voor de dub versies. Echter Tony Shabazz werkt ook samen met de toaster Jah Stone en gebruikt de ritmes van zijn Winston Jarrett werk om deze toaster te ondersteunen. Dus wil je de Shabazz ritmes met een toaster hebben dan moet je de LP’s van Jah Stone aankopen. Wel moeilijk aan te komen. Er zijn nog maar weinig producties van Shabazz opnieuw uitgebracht. De compilatie Unity & Livity van het label Roots en Culture heeft nog het meeste werk van Shabazz verzameld.

Jaren 80 verschijn er er wat 7’’en 12’’waaronder ‘Work Up Yourself’ en ‘Big Bad Boy’ op Oak Sound en ‘Come a me’ op Super Tone. Met Robert Schoenfeld van het label Nighthawk wordt Jones Town in 1989 opgenomen en uitgebracht. Tja, reggae gaat wat mij betreft over de hele linie achteruit in de jaren tachtig. Wat dat betreft mag deze LP enigszins als een uitzondering gezien worden. Het is geen jaren 70’ reggae maar met nummers als ‘Unity’, ‘Knotty Got To Find A Way’,’ Jonestown’,’Lovers Making Love’ en ‘Conference Hall’ komt Winston Jarrett in de jaren 80' nog redelijk weg.

Kingston Vibration verschijnt 1991 op het label Ras. Net iets steviger dan zijn voorganger en zeker niet slecht. Wel zitten er remakes tussen van oude nummers maar ik heb maar twee echt slechte nummers kunnen ontdekken. ‘Let the music play’ en ‘Rock it babe’ voegen niets toe.

Solid Foundations van producer uitgekomen in 1991 kan ik kort over zijn, te digitaal voor mij. Misschien als je digital reggae houdt kan je er iets mee. Alleen het nummer ‘I and I feel it’ ontstijgt het digitale moeras.

Tribute to Bob Marley verschijnt in 1994. Ik ben niet ‘into’ tribute albums maar als iemand de nummer goed zou moeten kunnen neerzetten is het Jarrett. Maar vrees toch het ergste. Ken de LP ook niet en dat zal ook niet gebeuren.

Too many Boundaries had beter niet gemaakt kunnen worden. Maar er is licht aan het einde van de tunnel. Ter ere van het 50-tig jarige bestaan van Studio One brengt het label de cd Crucial times uit. Dit zijn een aantal 7 inches uit zijn Studio One periode. Met een aantal obscure tracks zoals ‘Do You Hear I’ en het origineel van ‘Spanish Town Road’.

Cruciaal werk van Winston Jarrett en nu eindelijk voor het grote publiek beschikbaar.

Children Of The Ghetto is in 2006 uitgekomen en geproduceerd door Jah Shakka. Deze CD is het betere digitale werk. Maar je moet wel van de digitale sound houden. Maar in ieder geval stukken beter dan Solid Foundations en laat zien dat Jarrett het nog steeds kan.

Mijn afsluiter heb ik aan het begin al geschreven. Ik hoop dat ik je geïnteresseerd hebt voor Winston Jarrett en als je goed leest weet je welke verzamelaars je moet hebben.

Negeer hem niet 18 jaar lang zoals ik gedaan heb. Live and let live, Ziggy.

PS: Ik weet niet wanneer je het leest maar als je er vroeg bij bent staat er ook muziek van Winston Jarrett in de luistercorner.

Kingston Rock aka Earth must be Hell (RCA 1974/Atra 1988)

Man of the Ghetto 1977 (Sonic 1977)

Wise Man aka Rocking Vibration (Tamoki Wambesi 1979, vista 1984)

Ranking Ghetto Style (Gorgon 1979)

Rite sound Reggae Story (label Jah Live 1980, Blue moon 2003) Deels Winston Jarrett

Tribute to carly barrett (Atra 1988)

Jones Town (Nighthawk 1989)

Kingston Vibrations (RAS 1991)

Solid Foundation (Heartbeat 1991)

Tribute to Bob Marley (Original Music 1994)

Too Many Boundaries (Ras 1995)

Unity and Livity (Warriors 1999)

Rise Up (Sankofa 2001)

Crucial Times (Studion One 2003)

Suvival is the Game (Young Tree Records/Roots en Culture 2005)

Children Of the Ghetto (Jah Shaka 2006)